امام هشتم، نماد فضائل اخلاقی و الگوی رأفت و کمال

به گزارش شبکه خبری بانک و بیمه "بینا" به نقل از ایسنا 

، در مورد سالروز وفات امام رضا(ع) اختلاف‌ نظر وجود دارد و گفتار مورخان و سیره‌نگاران درباره تاریخ شهادت ایشان به دست مأمون عباسی در سرزمین طوس مختلف است. شیخ مفید، آن را در روز 23 ذی‌‌القعده سال 203 می‌داند‌؛ به همین جهت، برای زیارت آن حضرت در این روز تأکید فراوانی به عمل آمده است، برخی روز 23 ماه رمضان را روز شهادت آن حضرت دانستند، عده‌ای هم، شهادت ایشان را در ماه صفر ذکر کرده‌اند؛ ولیکن برخی از آنان، روز چهاردهم، برخی روز هفدهم و برخی دیگر، آخرین روز صفر را تاریخ شهادت امام رضا(ع) می‌دانند.

در میان علما و مورخان شیعه مشهور است که آن حضرت، در آخرین روز ماه صفر سال 203 قمری در طوس به شهادت رسیدند.

امام رضا(ع) مانند دیگر امامان معصوم(ع) دارنده تمام کمالات و فضائل اخلاق انسانی در مرتبه اعلی بودند،؛ آن‌چنان در قلّه شکوهمند کمال و فضیلت قرار داشتد که نه تنها دوستان و پیروانشان ایشان را می‌ستودند، بلکه دشمنان کینه‌توز و سرسخت به مدح و ستایش ایشان می‌پرداختند. ایشان  مانند دیگر پیشوایان معصوم (ع) به زیور فضایل اخلاقی و کمالات نفسانی آراسته و از هر گونه زشتی و پلیدی و رذایل اخلاقی منزه بودند و در این راه گفتار و رفتارشان، الگو و سرمشق دیگران بود.

شیوه زندگی امام رضا(ع)، سرشار از مهربانی و تواضع بوده است، چه در برخورد با کینه‌توزان و چه جاهلان. همچنین آن امام برای خود جایگاهی فراتر از کارگران و غلامان تصور نمی‌کردند و همواره با همه ایشان به گرمی و مهربانی و احترام سخن می‌گفتند. این رفتارهای امام رئوف نمونه خوبی برای تمام کسانی است که خود را پیرو آن حضرت می‌شمارند.

امام هشتم در زهد و پارسایی و پرستش پروردگار، یگانه‌ی عصر خود بودند و زر و سیم دنیا و مناصب اجتماعی و حکومتی در برابر مقام عبودیت و پارسایی ایشان هیچگونه ارزشی نداشت. ایشان با آن‌که مقام بالای امامت را داشتند و برگزیده‌ خدا بودند، در عین حال نه‌تنها برای خود هیچ‌گونه حریمی قائل نبودند، بلکه در زندگی خود با طبقات مختلف مردم حتی خدمتکاران و زیردستان با نهایت صمیمیت و فروتنی رفتار می‌کردند.

امام رضا (ع) خوی نیکو، حلم و بردباری را از پدر بزرگوار خود، امام کاظم (ع) به ارث برده بودند و در برابر افراد جاهل و گستاخ با بردباری مواجه می‌شدند. ایشان رفتار اطرافیان، زیردستان و یاران خود را زیر نظر داشتند و در مواقع لازم، آنان را امر به معروف و نهی از منکر می‌کردند؛ حتی مأمون نیز بارها از نصایح و رهنمودهای آن حضرت بهره‌مند شده بود.

مأمون عباسی که خلافت خود را از چند طریق مورد تهدید می‌دید، تصمیم به آوردن امام رضا(ع) از مدینه به مَرو گرفت تا با پیشنهاد خلافت یا ولایت عهدی به امام رضا (ع)، مقداری از فشارها و تهدیدهای احتمالی از سوی علویان و ایرانیان را فرونشاند و مردم با دیدن حضور امام رضا(ع) در دستگاه خلافت مأمون، از شورش و مخالفت منصرف شوند.

مأمون در اجرای این تصمیم، چندین نامه و پیام دعوت به امام رضا (ع) فرستاد و امام رضا(ع) این دعوت ها را رد می‌کردند؛ ولی مأمون با اصرار و پافشاری بسیار، امام (ع) را ناگزیر کرد که به سوی خراسان حرکت کنند. مأمون گروهی را مأمور آوردن امام رضا(ع) و همراهانشان از راه بصره و اهواز و فارس کرد.

مأمون که برای حفظ حکومت خود امام رضا(ع) را از مدینه به مرو آورده بود و با ترفندهای خود و اطرافیان به اهداف خود نرسیده بود، وقتی که رفتار و قاطعیت آن حضرت را دید، دریافت که گفتار و رفتار آن حضرت در نهایت موجب ضعف و تزلزل حکومت او می‌شود و از سوی دیگر عباسیّان همواره در مورد ولایت‌عهدی امام رضا (ع) مأمون را تهدید می‌کردند و به ایشان هشدار می‌دادند؛ در نتیجه وی تصمیم گرفت که آن حضرت را به گونه‌ای از میان ببرد؛ ولی کاملاً مراقب بود که این عمل به طور کاملاً محرمانه انجام گیرد تا مسئله جدیدی برای حکومتش پیش نیاید؛ لذا با مسموم کردن آن حضرت به هدف خود رسید. امام (ع) در روز آخر صفر بر اثر زهر مسموم شدند و دعوت حق را لبیک گفتند.

منابع:
اصول کافی، کلینی
بحار الانوار، مجلسی
نهج الفصاحه، ترجمه ابوالقاسم پاینده

انتهای پیام